පවිත්‍රා

මම...
අඩවන්ව තිබූ
ඈ නෙත් දෙස බැලීමි.
ඒවායේ මලානික බව
ඇගේ සුන්දරත්වය වඩවයි
ඈ
සිහින් දිගු රතැඟිලි
ඇති දෑත්
මා සුරතට ගෙන
සෙමෙන් පිරිමැදීමි.
එහි සුමුදු බව
නැවුම් බවින් යුතු විය.

ඈතින් ඇසුනේ
පැරණි බට්ටා ඔරලෝසුවක
පැයක් හඟවන
බොල් හඬකි.

නිහඬ, නිසල
ඈ නෙතු යුගල දෙසට
ලංවූ මම
දීප්තිමත් දෑසත් සඟවන
ඈ දිගටි නෙතු පිය සිප ගතිමි.
ඇගේ ලැම පෙදෙසින් ආ
සමන් පිච්ච විලවුන් සුවඳට
එක් වූ
දහදිය සුවඳ
සිතට ගෙන ආවේ
පූර්ණ වූ කුල්මත් බවකි.

අවට පැතිරුණ
නිසල බවින්ද, නිහඬ බවින්ද
දිරිගත් මම,
ඇයට ආදරය කරන බව
පැවසීමි.

නිසලතාවය
තවත් දැඩි විය.

අඳුරු බිත්ති කොණකින්
නැඟි
හූනෙකුගේ හඬ ද
යටපත් කරමින්
ඇය
කොක් හඬලමින්
සිනාසීමට පටන් ගත්තාය.
ඇගේ දැසින්
කඳුළු වැගිරෙයි.

අන්දමන්ද වූ මම
ඈ දෙනෙතින්
දෑස් ඉවත් නොකරම
"ඈ මා හොඳින් දැන සිටි බවක්"
සිතා සිටි බව
කීමි.
ඈ මා
මා දෙසවත් නොබැලුවාය.

හති වැටීමෙන්දෝ
දුර්වල වූ
ඇගේ සිනහව නිසල විය.
ඇගේ ළැම වේගයෙන්
උස් පහත් වෙයි.

ඈ දෑස දෙස නොබලා
ඈ දෑතම බදා ගෙන
මම නැවතත්
මා ඇයට ආදරය කරන බව
පැවසීමි.

එය එතරම්ම
සැහැල්ලු විය, පහසු විය.

මොහොතකින්
නිසලතාවය බිඳ ගෙන
නැඟී ආවේ...
සිහින් ඉකි බිඳුමකි.
මා සුරතින්
දෑත් උදුරා ගත් ඇය
සිහින් දිගටි
රත් පැහැති මුහුණ
වසා ගත්තාය.

ඈ වෙතින්
ඉවත්ව එන තුරා
ඈ වචනයකුදු නොදෙඩුවාය.
පවිත්‍රා..
කඳුළු පිරි
රත් පැහැ දෑසින්
මා දෙස
බලා සිටියාය.

දිග කොරිඩෝව අවසන
වෙනදා පෙනෙන
දීප්තිමත් එළිය
අද නැත.
වැහි අඳුරින්
හාත්පස මලානිකය.

කදිම මුහුණක් ඇති
තරුණයෙක්
කවුන්ටරයේ හිඳින
තානායම් පල්ලා අමතයි.
"මෙන්න මෙයා හොඳයි
නම පවිත්‍රා නේද...?"